Iedereen heeft een veranderd brein na de komst van covid-19 in Nederland.

Mijn interesse hiervoor werd gewerkt nadat ik met cliënten bespreekbaar maakte dat ik vanaf het begin van de pandemie kortsluiting ervaar wanneer ik mensen op tv elkaar zie knuffelen of handen schudden. Iedereen die ik sprak herkende dit in meer of mindere mate. Er was werkelijk niemand die dit zelf niet had ervaren.

Maar hoe komt dit?

Zo zien mensen met een kinderwens overal dikke buiken en kinderwagens, zien mensen die stoppen met roken overal rokers. En merken depressieve mensen negatieve dingen eerder op en onthouden ze ook beter. Deze informatie wordt namelijk sneller verwerkt dan al het andere.

Omdat het virus zich verspreidt via menselijk contact en er constant gehamerd wordt op het vermijden van fysiek contact, associëren we de nabijheid van anderen in ons brein als een dreiging. Door het feit dat wij als mens invloed hebben op het proces van besmetting en verspreiding, is het hanteren van deze maatregelen voor ons brein urgente informatie geworden en wordt elk detail gemeten aan dit fenomeen.

In het geval van corona zijn we ons dus meer bewust van de fysieke nabijheid van anderen. En zien we het niet houden aan de juiste fysieke afstand als een dreiging. Zolang deze dreiging bestaat en we als mens invloed hebben op het verspreiden en besmetten, zal dit zo zijn. In meer of mindere mate.

Zelf ben ik heel benieuwd naar de verandering in ons brein, wanneer er een vaccin bestaat. Zijn wij dan in staat dit makkelijk los te laten? Is onze behoefte dan nog hetzelfde? Of zouden we dan nog steeds hetzelfde ervaren als je in een situatie komt waarin veel mensen dicht op elkaar staan? De toekomst zal het leren.