’s Nachts worden mijn persoonlijke issues wereldproblemen

Bah, slecht geslapen vannacht en deze keer lag het niet aan de kinderen maar aan mezelf. Een paar keer per maand heb ik zo’n nacht. Een nacht waarin ik wakker lig en uiteindelijk ga malen over van alles. Ik analyseer alle wereldproblemen vanuit mijn bed en wil het liefst op dat moment daarvoor ‘de’ oplossing bedenken. Naast deze wereldproblemen komen er natuurlijk ook persoonlijke issues langs, die ‘s nachts veel groter lijken dan dat ze in de ochtend daadwerkelijk zijn. 

Hoe komt dat? Waarom piekeren we ’s nachts zoveel meer dan overdag? 

De kern van het probleem ligt in onze prefrontale cortex, het gedeelte van het brein dat we gebruiken bij beslissen, problemen oplossen, plannen maken en emoties in toom houden. Het hersengebied wat zich net achter ons voorhoofd bevindt. Dit hersengebied blijkt eerder in slaap te vallen dan de rest van het brein. Niet eerder was duidelijk dat het ene hersengebied al kon slapen en het andere hersengebied nog wakker was.

Dat we verschillende slaapfases hebben, welke in een cyclus lopen was al lang bekend maar dat lokale hersengebieden afzonderlijk van elkaar konden slapen, is nieuw. Dit verklaart dan ook wat er gebeurt tijdens piekeren en waarom we deze problemen in ons bed zo groot ervaren.

Wanneer mijn hersengebied, waar mijn emotie nog actief is (de amygdala)  en wakker is en het hersengebied waar mijn vermogen tot relativeren zit (de prefrontale cortex) slaapt, worden mijn persoonlijke issues natuurlijk wereldproblemen.

We weten al veel van onze hersenen, maar veel weten we ook niet. Wat er exact gebeurt tijdens mijn pieker momenten en vooral wat ik daaraan zou kunnen doen, ga ik in een volgende onrustige nacht eens overdenken. Wellicht lukt het met deze wetenschap mijn prefrontale cortex ook wakker te houden.